میزان فراوانی آسیب های ورزشی و علل مرتبط با آن در دانش آموزان پسر شرکت کننده در المپیاد سال ۸۹ خراسان رضوی

زمینه و هدف: آشنایی بیشتر با علل بروز آسیب در ورزشکاران، بخصوص ورزشکاران جوان به دلیل ویژگی های جسمانی، حرکتی و روانی آنان، ضرورتی در محافل پزشکی ورزشی به شمار می آید. هدف تحقیق حاضر بررسی فراوانی آسیب های ورزشی و عوامل مرتبط با آن در بین دانش آموزان پسر ورزشکار شرکت کننده در المپیاد ورزشی سال 1389 استان خراسان رضوی در شهرستان سبزوار بود.مواد و روش ها: جامعه مورد بررسی 1020 نفر دانش آموز پسر ورزشکار نخبه بودند. این تحقیق به صورت توصیفی-مقطعی در دو سطح مدارس راهنمایی و دبیرستان انجام گرفت. برای جمع آوری اطلاعات آسیب ها، از فرم گزارش آسیب فولر و همکاران از مجله طب ورزش انگلستان استفاده شد که شامل محل آسیب، نوع آسیب، علت و شدت آن بود. اطلاعات با بهره گیری از آمار توصیفی مورد توصیف و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: در طول برگزاری مسابقات، 122 نفر (حدود 14 درصد) آسیب دیدگی داشتند که بیشترین آن ها به ترتیب در فوتسال 53 نفر (44 درصد)، هندبال 44 نفر (36 درصد)، بسکتبال 18 نفر (14 درصد) و والیبال 7 نفر (6 درصد) بود. بیشترین آسیب دیدگی ها به ترتیب در اندام تحتانی (51 درصد)، اندام فوقانی (22 درصد) رخ داد. آسیب های عضلانی-وتری (81 درصد) بیشترین نوع آسیب بودند. بیشترین علل آسیب، برخورد بین دو بازیکن (86/59 درصد) و سپس عدم گرم کردن صحیح قبل از مسابقه (42/16 درصد) را شامل می شد. نتیجه گیری: نتایج تحقیق نشان داد که رشته فوتسال و هندبال بیشترین آسیب، بسکتبال و والیبال کمترین آسیب دیدگی را داشتند. در بخش های آسیب دیده، اندام تحتانی بیشترین آسیب و سر و صورت کمترین آسیب دیدگی، و آسیب های عضلانی- وتری بیشترین نوع آسیب ها بودند. برخورد بین بازیکنان و عدم گرم کردن اندام ها، بیشترین علل آسیب ها بودند.